Er is géén weg terug

Een dagelijkse routine van zo’n twee miljoen Nederlanders. Nee, nu gaat het niet over eten, douchen of aankleden. Reizen met het openbaar vervoer, de trein, de Nederlandse Spoorwegen. Oftewel de NS. Wel, het is tenminste géén ritje naar Auschwitz.

De NS maakt het ons gemakkelijk door altijd op tijd te komen, nooit vertragingen te hebben en alle reizigers zonder problemen van punt A naar B te brengen. De NS is eigenlijk één groot probleem… Maar ja dat zijn vrouwen ook én toch heeft men beide nodig. Onbewust vind ook jij dat de NS niet ideaal is, maar daar moet je zelf nog achter komen. En laat mij je daar een handje bij helpen.

Aangezien het reizen met het openbaar vervoer geen pretje is, probeer je het jezelf zo fijn mogelijk te maken. Op het moment dat je rustig met je oordopjes in zit en je je probeert af te zonderen van de buitenwereld, gebeurt hetgeen waar je altijd tegenop ziet. Je luistert je dagelijkse afspeellijst én je lievelingslied staat wéér aan. Het liefst zing je mee. Maar je houdt je rustig gedeisd. Plotseling voel je een hand op je schouder en je draait je hoofd. Dan besef je dat het te laat is. Je ziet in je ooghoek een bekend gezicht, maar je kunt je hoofd niet meer terugdraaien. Het is die persoon waar je precies géén zin in had. Nu niet, maar ook een maand geleden al niet.

Iedereen heeft ze wel; vrienden van vroeger, (oude) klasgenoten, vage kennissen - of mensen die je niets voor niets als vage kennis hebt - én je schoonfamilie (want die krijg je er nou eenmaal bij). Het verplicht leuk doen en uit beleefdheid om elkaars grappen lachen terwijl je elkaar soms al maanden niet gezien hebt. De geforceerde gesprekken, omdat je niet als een arrogante kwal of verwaande trut wil overkomen. Je doet dus aardig omdat het moet. Maar van wie en waarom moet het dan?

Het liefst zeg je dat je even wil slapen. Het echt ontzettend druk hebt óf met veel geluk zit je in een stilteruimte. Het kan zo zijn dat diegene helemaal niets zegt en tegenover je blijft zitten, je af en toe aankijkt en naar je glimlacht. Maar als alles dan echt tegenzit wordt je waarschijnlijk gevraagd om mee naar een andere coupé te lopen. Óf je wordt zelfs gevraagd om binnenkort af te spreken om 'even bij te praten’.

Jottem! Wat heb ik daar een zin in, zo’n goed idee. Ik bedoel, als ik überhaupt zin had om je te spreken dan had ik je ongetwijfeld in de afgelopen weken, maanden of jaren wel opgezocht. Heb ik dat gedaan? Nee? Dus hou op, wees stil en laat mij m’n lievelingslied beluisteren, want die heb ik nog maar 43 keer gehoord.

Abel - Onderweg: “Mensen lijken te kijken, maar ik wil ze ontwijken, voordat ze mij zien”.